non, je ne regrette rien

Wszystko się kończy. Nic nie trwa wiecznie. Dziś oficjalnie kończę swoją przygodę z fotografią. Nie mogę powiedzieć, że fotografuję. Owszem jara mnie naciskanie spustu do zrobienia zdjęcia. Ale to tylko zdjęcia. Tylko najzwyklejsze zdjęcia. Bez przesłania. Bez wzruszenia. Bez piękna przelewającego się z obiektywu do ekranu. Kończę to, co nazywałam fotografowaniem.

To nie znaczy, że nie dotknę już aparatu, ani nie zrobię żadnego zdjęcia. Nie. Od wielkiej miłości i zakochania nie da się uciec. Po prostu, będę robiła zdjęcia tego co mi wpadnie do głowy, i od czasu do czasu wrzucała to tutaj. Nie będzie to fotografowanie. Będą to ułamki sekund mojego życia. Nie fotografia. Nie jestem w tym dobra. Prędzej w photoscape, a rzygam obrabianiem zdjęć. Rzygam. ostatecznie ograniczam przerabianie. Fu.

Na pocieszenie: mam gitarę. Bez dwóch strun, ale to sprawa wyłącznie dokupienia i zamontowania. Stroik poproszę pod choinkę. Będzie dobrze.

dziś na smutno, robię załamka-porzegnalne party z tym co nazywałam fotografią. może to dziwne, ale mam łzy w oczach. może jednak nie dziwne.